Subpage under development, new version coming soon!
Thema: Nekrolog
Ryszard Kapuściński (urodzony 4 marca 1932 r. w Pińsku na Polesiu, zmarł [[23] stycznia]] 2007 roku), polski reportażysta, dziennikarz i publicysta. Najczęściej – poza Lemem – tłumaczony za granicą polski autor.
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej. Jego ojciec w stopniu podporucznika walczył w 1939 roku w Armii Polesie[1], po dostaniu się do niewoli radzieckiej uciekł wraz z kilkoma kolegami z kolumny prowadzonej na Smoleńsk i po zamianie ubrania na cywilne wrócił do Pińska, aby wraz z rodziną - unikając deportacji do Kazachstanu - wyjechać do swoich rodziców do Przemyśla[2]. Pozostałą część okupacji Ryszard Kapuściński spędził w Sierakowie, w Puszczy Kampinoskiej, koło wsi Palmiry.
Debiutował poetycko w wieku 17 lat w tygodniku Dziś i Jutro. Maturę zdał w 1950 w warszawskim gimnazjum im. Stanisława Staszica. W 1956 ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę dziennikarską rozpoczął w Sztandarze Młodych. W 1956 otrzymał pierwszą nagrodę - Złoty Krzyż Zasługi - za reportaż To też jest prawda o Nowej Hucie, opisujący trudne warunki życia robotników na budowie kombinatu. Odszedł z gazety w 1958 po odwołaniu jej redakcji za poparcie dla krytycznego wobec władzy tygodnika Po prostu.
Przeniósł się do Polityki. Od 1962 pracuje dla PAP jako stały korespondent zagraniczny w Afryce, Ameryce Łacińskiej i Azji. Dokumentował upadek cesarstwa w Etiopii i Iranie. Od 1974 w tygodniku Kultura.
W 1987 Royal Court Theatre w Londynie wystawił sceniczną adaptację jego książki Cesarz, opisującej upadek reżimu Hajle Syllasje w Etiopii (wystawiany potem także w kraju). W 1996 wyróżniony nagrodą imienia Jana Parandowskiego, w 1999 otrzymał "Ikara". Wybrany Dziennikarzem wieku przez swych kolegów w plebiscycie miesięcznika Press. Laureat nagrody im. Dariusza Fikusa za rok 2004. Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (2004) i Gdańskiego (29 stycznia 2004). Łącznie otrzymał ponad 40 nagród i wyróżnień. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej. Jego ojciec w stopniu podporucznika walczył w 1939 roku w Armii Polesie[1], po dostaniu się do niewoli radzieckiej uciekł wraz z kilkoma kolegami z kolumny prowadzonej na Smoleńsk i po zamianie ubrania na cywilne wrócił do Pińska, aby wraz z rodziną - unikając deportacji do Kazachstanu - wyjechać do swoich rodziców do Przemyśla[2]. Pozostałą część okupacji Ryszard Kapuściński spędził w Sierakowie, w Puszczy Kampinoskiej, koło wsi Palmiry.
Debiutował poetycko w wieku 17 lat w tygodniku Dziś i Jutro. Maturę zdał w 1950 w warszawskim gimnazjum im. Stanisława Staszica. W 1956 ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę dziennikarską rozpoczął w Sztandarze Młodych. W 1956 otrzymał pierwszą nagrodę - Złoty Krzyż Zasługi - za reportaż To też jest prawda o Nowej Hucie, opisujący trudne warunki życia robotników na budowie kombinatu. Odszedł z gazety w 1958 po odwołaniu jej redakcji za poparcie dla krytycznego wobec władzy tygodnika Po prostu.
Przeniósł się do Polityki. Od 1962 pracuje dla PAP jako stały korespondent zagraniczny w Afryce, Ameryce Łacińskiej i Azji. Dokumentował upadek cesarstwa w Etiopii i Iranie. Od 1974 w tygodniku Kultura.
W 1987 Royal Court Theatre w Londynie wystawił sceniczną adaptację jego książki Cesarz, opisującej upadek reżimu Hajle Syllasje w Etiopii (wystawiany potem także w kraju). W 1996 wyróżniony nagrodą imienia Jana Parandowskiego, w 1999 otrzymał "Ikara". Wybrany Dziennikarzem wieku przez swych kolegów w plebiscycie miesięcznika Press. Laureat nagrody im. Dariusza Fikusa za rok 2004. Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (2004) i Gdańskiego (29 stycznia 2004). Łącznie otrzymał ponad 40 nagród i wyróżnień. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
"...Sir, Master, Sahib, Bwana kubwa, niekwestionowany pan i władca..."
Zmarła Krystyna Feldman...
Zmarła aktorka teatralna i filmowa Krystyna Feldman - poinformowała dyrekcja Teatru Nowego w Poznaniu. Miała 87 lat. Uchodziła za mistrzynię drugiego planu. Była jedną z najbardziej charakterystycznych polskich aktorek filmowych i teatralnych.
Urodziła się 1 marca 1920 r. we Lwowie. Jej matka Katarzyna Sawicka-Feldman była śpiewaczką operową, ojciec Ferdynand Feldman – uznanym lwowskim aktorem.
Debiutowała w 1937 roku we Lwowie sztuką „Kwiat paproci”. W czasie wojny była łączniczką Armii Krajowej. Po wojennej przerwie, w roku 1945 r., powróciła na deski teatru rolą, męską, Staszka w „Weselu” Wyspiańskiego, reż. Bronisław Dąbrowski. Zaangażowała się w teatr objazdowy w Opolu, który prowadził Stanisław Staśko. Później grała w Jeleniej Górze. Pracowała także w Teatrze Śląskim im. Wyspiańskiego w Katowicach, Teatrze Polskim w Szczecinie, Teatrze Nowym i Teatrze Powszechnym w Łodzi oraz Teatrze Ludowym w Nowej Hucie. Od 1976 roku pracuje w teatrach poznańskich. Najpierw występowała na deskach Teatru Polskiego, a w 1983 r. związała się z Teatrem Nowym.
W 1949 roku otrzymała nagrodę za rolę chłopca Szurika w „Bajce” Michała Switłowa (1949), reż. Zbigniew Sawan, na I Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich we Wrocławiu. Grała Kostka w „Poemacie pedagogicznym” Antoniego Makarenko (1951) w reż. Kazimierza Dejmka i Kaja w „Królowej Śniegu” H. Ch. Andersena (1953) reż. Maria Malicka. Występowała w przedstawieniach dramatów Juliusza Słowackiego, Jana Kasprowicza, Leona Schillera, Williama Shakespeare’a, Arthura Millera, Bertolda Brechta, Antoniego Czechowa, Adama Mickiewicza i in. Wcieliła się w rozkrzyczaną Dewotkę w „Ten, który dotrzymuje słowa” Alfredo Dias Gomesa (1963) reż. Józef Gruda i Zuzię w „Damach i huzarach” Aleksandra Fredry (1990) reż. Janusz Nyczak.
W Teatrze Krypta w Szczecinie wystąpiła z monodramem „Listy zza muru” zrealizowanym w 1973 r. przez Aleksandra Strokowskiego na podstawie tekstów Krystyny Wituskiej pisanych z hitlerowskiego więzienia. Za rolę Lali, starej kobiety, która mentalnie zatrzymała się na wieku dwudziestu lat, w „Narzeczonym Beaty” w Teatrze Nowym w Poznaniu, otrzymała nagrodę na XXVIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w 1988 r. Była Błaznem – Czasem w „Opowieści zimowej” Shakespeare (1997) w reż. Krzysztofa Warlikowskiego i matką w opowiadającym o toksycznych relacjach między kobietami przedstawieniu „Królowa piękności z Leenane” Martina McDonagha (2001) reż. Robert Gliński. W przedstawieniu „Oświadczyny” Antoniego Czechowa (2002), przygotowanym z okazji 65-lecia pracy scenicznej Feldman, aktorka zagrała kobietę i mężczyznę.
Pracowała jako asystent reżysera z Jadwigą Chojnacką, Stanisławem Brylińskim, Bohdanem Korzeniewskim, Kazimierzem Dejmkiem, i in. W 1960 r. debiutowała jako samodzielny reżyser przedstawieniem „Księżycowy Pantofelek” Wandy Żółkiewskiej w Teatrze 7.15 w Łodzi.
Aktorka występowała w przedstawieniach Teatru Telewizji. Debiutowała w 1962 r. w „Jesiennej nudzie” Mikołaja Niekrasowa w reż. Jerzego Antczaka. W „Buni” Roberto Cossy (1999) w reż. Olgi Lipińskiej zagrała tytułową postać - makabryczną babcię.
Na dużym ekranie debiutowała rolą dewotki w „Celulozie” (1953) Jerzego Kawalerowicza. Grała w filmach Jana Rybkowskiego „Godziny nadziei” (1955), „Kapelusz pana Anatola” (1957), „Inspekcja pana Anatola (1959) oraz Wojciecha Jerzego Hasa - „Wspólny pokój” (1959), „Lalka” (1968). Wystąpiła u Wandy Jakubowskiej, Antoniego Bohdziewicza, Janusza Morgensterna, Leonarda Buczkowskiego, Janusza Nasfetera, Grzegorza Królikiewicza, Jana Jakuba Kolskiego.
Była Fabiańczykową w „Głosie z tamtego świata” (1962) Stanisława Różewicza i panną Klarą, sekretarką w komedii Jerzego Gruzy „Dzięcioł” (1970). W sfilmowanej wersja dramatu Stanisława Wyspiańskiego „Sędziowie” – „Sędziowie. Tragedya” w reż. Konrada Swinarskiego, zagrała Feigę. Pojawiła się w roli pani Krysi, strażniczki w Fabryce Snów Nr 1 w „Pociągu do Hollywood” (1987) Radosława Piwowarskiego. Wcieliła się w Annuszkę w „Mistrzu i Małgorzacie” (1988) Macieja Wojtyszko. Za rolę babci w „To ja, złodziej” (2000) Jacka Bromskiego, otrzymała Polską Nagrodę Filmową – Orła 2001. Była wróżką w „Starej baśni” (2003) Jerzego Hoffmana i królową Rozamundą w „Ubu król” (2003) Piotra Szulkina.
Kiedy wróciła do hotelu w Krynicy, po zdjęciach do filmu „Boże skrawki” (2001) Jurka Bogajewicza, zastała list od Krzysztofa Krauzego. Następnego dnia reżyser powiadomił Feldman, że będzie ona grała Nikofora. Aktorka spotkała się z krynickim artystą, gdy była małym dzieckiem i spędzała wakacje w Krynicy. Kiedy grała w „Moim Nikiforze” miała 84 lata. Była to jej pierwsza główna rola. Zdobyła za nią nagrody na festiwalach filmowych w Gdyni, Wrześni i Karlovych Varach. Została także laureatką Orła – Polskiej Nagrody Filmowej i Złotej Kaczki, nagrody przyznawanej przez miesięcznik „Film”.
W latach 60. zagrała w serialach „Kapitan Sowa na tropie”, „Klub profesora Tutki”, „Stawka większa niż życie”. Sporą popularność przyniosła jej rola babci Rozalii w sitcomie „Świat według Kiepskich”. Pojawiała się na planie „Miodowych lat” i „Garderoby damskiej”. W „Plebanii” zagrała panią Gienię, woźną w tulczyńskiej szkole.
W 1955 roku otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi. Dwukrotnie została uhonorowana odznaką „Zasłużonego Działacza Kultury”. W 2001 roku odebrała nagrodę honorową za całokształt twórczości na festiwalu „Prowincjonalia” we Wrześni. Zajęła pierwsze miejsce w XII edycji plebiscytu „Złota Piątka Telerzeczypospolitej” organizowanego przez gazetę „Rzeczpospolita” za rok 2004. Jest laureatką „SuperWiktora 2004”. W 2005 roku otrzymała Wielką Pieczęć Poznania.
(Edith war hier)
Zmarła aktorka teatralna i filmowa Krystyna Feldman - poinformowała dyrekcja Teatru Nowego w Poznaniu. Miała 87 lat. Uchodziła za mistrzynię drugiego planu. Była jedną z najbardziej charakterystycznych polskich aktorek filmowych i teatralnych.
Urodziła się 1 marca 1920 r. we Lwowie. Jej matka Katarzyna Sawicka-Feldman była śpiewaczką operową, ojciec Ferdynand Feldman – uznanym lwowskim aktorem.
Debiutowała w 1937 roku we Lwowie sztuką „Kwiat paproci”. W czasie wojny była łączniczką Armii Krajowej. Po wojennej przerwie, w roku 1945 r., powróciła na deski teatru rolą, męską, Staszka w „Weselu” Wyspiańskiego, reż. Bronisław Dąbrowski. Zaangażowała się w teatr objazdowy w Opolu, który prowadził Stanisław Staśko. Później grała w Jeleniej Górze. Pracowała także w Teatrze Śląskim im. Wyspiańskiego w Katowicach, Teatrze Polskim w Szczecinie, Teatrze Nowym i Teatrze Powszechnym w Łodzi oraz Teatrze Ludowym w Nowej Hucie. Od 1976 roku pracuje w teatrach poznańskich. Najpierw występowała na deskach Teatru Polskiego, a w 1983 r. związała się z Teatrem Nowym.
W 1949 roku otrzymała nagrodę za rolę chłopca Szurika w „Bajce” Michała Switłowa (1949), reż. Zbigniew Sawan, na I Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich we Wrocławiu. Grała Kostka w „Poemacie pedagogicznym” Antoniego Makarenko (1951) w reż. Kazimierza Dejmka i Kaja w „Królowej Śniegu” H. Ch. Andersena (1953) reż. Maria Malicka. Występowała w przedstawieniach dramatów Juliusza Słowackiego, Jana Kasprowicza, Leona Schillera, Williama Shakespeare’a, Arthura Millera, Bertolda Brechta, Antoniego Czechowa, Adama Mickiewicza i in. Wcieliła się w rozkrzyczaną Dewotkę w „Ten, który dotrzymuje słowa” Alfredo Dias Gomesa (1963) reż. Józef Gruda i Zuzię w „Damach i huzarach” Aleksandra Fredry (1990) reż. Janusz Nyczak.
W Teatrze Krypta w Szczecinie wystąpiła z monodramem „Listy zza muru” zrealizowanym w 1973 r. przez Aleksandra Strokowskiego na podstawie tekstów Krystyny Wituskiej pisanych z hitlerowskiego więzienia. Za rolę Lali, starej kobiety, która mentalnie zatrzymała się na wieku dwudziestu lat, w „Narzeczonym Beaty” w Teatrze Nowym w Poznaniu, otrzymała nagrodę na XXVIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w 1988 r. Była Błaznem – Czasem w „Opowieści zimowej” Shakespeare (1997) w reż. Krzysztofa Warlikowskiego i matką w opowiadającym o toksycznych relacjach między kobietami przedstawieniu „Królowa piękności z Leenane” Martina McDonagha (2001) reż. Robert Gliński. W przedstawieniu „Oświadczyny” Antoniego Czechowa (2002), przygotowanym z okazji 65-lecia pracy scenicznej Feldman, aktorka zagrała kobietę i mężczyznę.
Pracowała jako asystent reżysera z Jadwigą Chojnacką, Stanisławem Brylińskim, Bohdanem Korzeniewskim, Kazimierzem Dejmkiem, i in. W 1960 r. debiutowała jako samodzielny reżyser przedstawieniem „Księżycowy Pantofelek” Wandy Żółkiewskiej w Teatrze 7.15 w Łodzi.
Aktorka występowała w przedstawieniach Teatru Telewizji. Debiutowała w 1962 r. w „Jesiennej nudzie” Mikołaja Niekrasowa w reż. Jerzego Antczaka. W „Buni” Roberto Cossy (1999) w reż. Olgi Lipińskiej zagrała tytułową postać - makabryczną babcię.
Na dużym ekranie debiutowała rolą dewotki w „Celulozie” (1953) Jerzego Kawalerowicza. Grała w filmach Jana Rybkowskiego „Godziny nadziei” (1955), „Kapelusz pana Anatola” (1957), „Inspekcja pana Anatola (1959) oraz Wojciecha Jerzego Hasa - „Wspólny pokój” (1959), „Lalka” (1968). Wystąpiła u Wandy Jakubowskiej, Antoniego Bohdziewicza, Janusza Morgensterna, Leonarda Buczkowskiego, Janusza Nasfetera, Grzegorza Królikiewicza, Jana Jakuba Kolskiego.
Była Fabiańczykową w „Głosie z tamtego świata” (1962) Stanisława Różewicza i panną Klarą, sekretarką w komedii Jerzego Gruzy „Dzięcioł” (1970). W sfilmowanej wersja dramatu Stanisława Wyspiańskiego „Sędziowie” – „Sędziowie. Tragedya” w reż. Konrada Swinarskiego, zagrała Feigę. Pojawiła się w roli pani Krysi, strażniczki w Fabryce Snów Nr 1 w „Pociągu do Hollywood” (1987) Radosława Piwowarskiego. Wcieliła się w Annuszkę w „Mistrzu i Małgorzacie” (1988) Macieja Wojtyszko. Za rolę babci w „To ja, złodziej” (2000) Jacka Bromskiego, otrzymała Polską Nagrodę Filmową – Orła 2001. Była wróżką w „Starej baśni” (2003) Jerzego Hoffmana i królową Rozamundą w „Ubu król” (2003) Piotra Szulkina.
Kiedy wróciła do hotelu w Krynicy, po zdjęciach do filmu „Boże skrawki” (2001) Jurka Bogajewicza, zastała list od Krzysztofa Krauzego. Następnego dnia reżyser powiadomił Feldman, że będzie ona grała Nikofora. Aktorka spotkała się z krynickim artystą, gdy była małym dzieckiem i spędzała wakacje w Krynicy. Kiedy grała w „Moim Nikiforze” miała 84 lata. Była to jej pierwsza główna rola. Zdobyła za nią nagrody na festiwalach filmowych w Gdyni, Wrześni i Karlovych Varach. Została także laureatką Orła – Polskiej Nagrody Filmowej i Złotej Kaczki, nagrody przyznawanej przez miesięcznik „Film”.
W latach 60. zagrała w serialach „Kapitan Sowa na tropie”, „Klub profesora Tutki”, „Stawka większa niż życie”. Sporą popularność przyniosła jej rola babci Rozalii w sitcomie „Świat według Kiepskich”. Pojawiała się na planie „Miodowych lat” i „Garderoby damskiej”. W „Plebanii” zagrała panią Gienię, woźną w tulczyńskiej szkole.
W 1955 roku otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi. Dwukrotnie została uhonorowana odznaką „Zasłużonego Działacza Kultury”. W 2001 roku odebrała nagrodę honorową za całokształt twórczości na festiwalu „Prowincjonalia” we Wrześni. Zajęła pierwsze miejsce w XII edycji plebiscytu „Złota Piątka Telerzeczypospolitej” organizowanego przez gazetę „Rzeczpospolita” za rok 2004. Jest laureatką „SuperWiktora 2004”. W 2005 roku otrzymała Wielką Pieczęć Poznania.
(Edith war hier)
Kurde, nie dosc, ze moj grat mnie tak znerwil, ze resetowalem trzy razy, to ledwo sie zalogowalem do Sk, a tu taka wiadomosc. :(
Fantastycznie Nikifora zagrala...
Fantastycznie Nikifora zagrala...
a jeszcze przed wczoraj była w programie kawa czy herbata i mówiła że sie świetnie czuje i chce dożyć przynajmniej setki...ehh...
a jeszcze przed wczoraj była w programie kawa czy herbata i mówiła że sie świetnie czuje i chce dożyć przynajmniej setki...ehh...
szkoda tej aktorki... dobrze sobie radziła w trudnych rolach... ale cóż, miała już wiek zaawansowany.
kurcze w dwa dni sławy kultury Polskiej powojennej odeszły :(
[*] [*]
[*] [*]